Chili - San Pedro de Atacama

In de busterminal, wachtend op de bus naar San Pedro de Atacama, ontmoet ik Esther. Zij woont en werkt in Antofagasta en is met haar moeder -die haar drie weken bezoekt - net als ik onderweg naar San Pedro. Daar blijken ze zelfs in hetzelfde hostel te verblijven en dus maken we dagelijks even contact.
De bus voert vijf uur door een dor landschap met hier en daar een afgraving. Dit is een gebied met mijnbouw, met name koper.

Het plaatsje is zeer toeristisch en tegelijk primitief met onverharde wegen en nauwelijks verlichting 's avonds. De toeristen zijn vooral jonge mensen die met weinig geld door Zuid Amerika reizen.
De hoofdstraat bestaat uit winkeltjes, restaurants en touroperators. Na aankomst ga ik hier eerst maar eens naar toe om iets af te spreken voor de volgende dag. Ik merk dat ik toch wat last heb van de hoogte en neem even de tijd om wat te drinken en vind daar ook snoepjes met coca. Ik heb eerder gehoord dat de mensen cocablaadjes kauwen in deze streken maar snoep lijkt me lekkerder en volgens de verpakking heeft het een goed effect op het hoogteverschil.

Ik word de volgende ochtend om zeven uur afgehaald met een bus en die brengt ons naar verschillende, prachtige locaties, o.a. zoutvlakten met flamingo's en kratermeren. De energie voelt fantastisch en is bij meting inderdaad heel hoog en de schoonheid van het landschap is groot. Ik geniet volop en overweeg zelfs' s middags nog een tour te boeken, wat ik uiteindelijk niet doe omdat ik voel dat ik moe ben.
De tweede dag ga ik nog wel een keer op pad, nu naar diverse meren, waarvan er een, net als de dode zee, zoveel zout bevat dat je blijft drijven.
En dat is erg grappig. Moet ik normaliter moeite doen om mijn benen hoog te houden als ik op mijn rug in het water lig, moet ik nu moeite doen om ze onder me te krijgen. Het water is lekker warm en er is ook klei genoeg om je mee in te smeren. We zien er allemaal uit als zombies en de huid wordt er lekker glad en zacht van.

Aansluitend gaan we naar een zoutvlakte waar de volle maan al boven de bergen zichtbaar is. Naarmate de zon ondergaat, kleurt de hemel mee.
Ik ontmoet twee zusjes uit Venlo, die samen op pad zijn. Een van beiden gaat stage lopen bij een modeontwerpster in Peru en haar zus ergens bij de televisie, ook in Peru.

En nu ben ik aangekomen in Iquique. Ik heb er voor gekozen om te vliegen vanaf Calama, een stadje dat helemaal is ontstaan vanuit de mijnexploitatie. Het vliegveld is in aanbouw en de passagiers zijn vrijwel allemaal mannen die hun vrije dagen ingaan. Zo schijnt men een week te werken en dan een week vrij te zijn.
Het betekende overstappen in Antofagasta en ik maakte me al wat ongerust toen mijn vlucht met twintig minuten vertraging aankwam. Ik was de enige passagier die overstapte en vroeg een medewerker waar ik naar toe moest. Hij bracht me helemaal naar de gate. En hoe zat het nu met mijn koffer?
Ik keek uit het raam en zag iemand met mijn koffer van het ene vliegtuig naar het andere lopen. Heel schattig. Dat was dus ook opgelost.

Ik heb een hotelletje in het centrum en dat is weer even wennen. Ik ga zo maar eens even de stad in. Dat zag er best uitnodigend uit.