Chili - Iquique
17 februari 2014 - Iquique, Chili
Het voelt zo totaal anders om in Iquique te zijn. Als ik 's avonds door mijn buurt loopt, valt me op dat de mensen wat afstandelijk zijn. Het verschil tussen een toeristisch dorp en een volksbuurt in een grote stad is natuurlijk levensgroot. Toch voelt het gaandeweg goed om hier te zijn en echt.
Afgezien van de prachtige en indrukwekkende natuur was het dorpje San Pedro de Atacama niet veel meer dan een aardige plek waar toeristen slapen en eten.
Iquique is een stad die in het teken staat van de mijnbouw, een activiteit die in heel Chili veel van de inkomsten genereert en van oudsher geld binnen brengt, alhoewel lange tijd ten koste van de mensen die er werkten.
Nog steeds is koper een metaal dat wordt gewonnen en ook lithium is tegenwoordig een belangrijk exportartikel voor de productie van batterijen.
Het centrum is ingesteld op toerisme met een oud en fraai theater en een promenade met de ouderwetse houten huizen. Daarbuiten is het een gewone stad, weliswaar met veelkleurige huizen, maar zonder veel franje. Een aardig strand, maar geen terrasjes daar. De mensen brengen hun eigen eten mee, ongeveer zoals wij dat in de zestiger jaren ook gewoon waren te doen. Met een beetje geluk loopt er iemand met een koelbox op het strand om drankjes of ijsjes te verkopen.
Ik blijf in de stad, ga naar het strand, bekijk de zondagochtend vismarkt met heuse zeeleeuwen en pelikanen en kijk op zondagavond in een café naar een voetbalwedstrijd onder het genot van piso sour, een lokaal drankje, iets wat ik al meer dan twintig jaar niet meer deed maar wat hier bij de invulling van de zondag hoort, zeker voor de mannen.
Weinig indrukwekkend is dit stadje maar in de soberheid heel relaxed en het geeft me een goed beeld van het leven hier. Dat wordt ondersteund door de locatie van mijn hotel in een volksbuurt en de mensen waar ik toch af en toe contact mee maak, ondanks mijn beperkte taalbegrip. Hoewel er niets spectaculairs gebeurt, voelt het heel goed om hier te zijn.
Morgen weer inpakken. Dan vlieg ik via Santiago naar Puerto Montt, een havenplaats meer in het zuiden van Chili.
Wat een ervaringen doe je toch allemaal op, het is interessant om je te volgen in het verre Z- Amerika.Ik lees nu in je laatste mail dat je weer gaat pakken om naar Z Chili te vliegen, dat betekent dat je niet op 20 februari a.s keukendienst kan doen,
heb je die al geruild met iemand voordat je vertrok? Het keukenrooster is al een paar maanden bekend, dus je zult zelf
moeten ruilen met iemand, ik zie het niet terug in het rooster dat je dit gedaan hebt. Nog veel plezier daar, groet, Ada
Geweldig wat je daar allemaal beleeft en ervaart in Zuid-Amerika.
Ik herken veel van je ervaringen, daar onze dochter jaren geleden een dergelijke reis maakte. Ik herinner me nog heel goed de zoutvlaktes en een foto van haar als klein mensje in die witte oneindigheid.
Zij had veel last van hoogteziekte. Hoe gaat het daarmee wat jou betreft??
Weet je overigens al wanneer je weer in Nederland terug bent of is het open eind??
Bijzonder voor je om de verschillen tussen stad en platteland zo duidelijk te voelen en te ervaren.Ik wens je nog veel mooie belevingen en ontmoetingen toe.
Liefs en verbonden, Wilke.
P.s. mijn functie in het O.B. houdt mij aardig bezig; is boeiend en zeer gevarieerd!
Het viel mee met de hoogte, al voelde ik wel dat ik voorzichtig moest zijn. Ik vond de eerste dag snoepjes met coca waarvan ik wist dat het helpt tegen hoogteziekte, dus nam ik die regelmatig en een extra tabletje voor de hoge bloeddruk.
Ik vlieg 27 februari terug naar Europa en kom de 28e in Nederland aan.
Dus hoop ik 6 maart weer in de Loge te zijn.
Fijn dat je het naar je zin hebt in het HB. Ik weet nog niet wat mijn plannen zijn voor de toekomst.
Veel liefs.
An-Jes Kriyana